τον βωμού, des Hauptaltars, vor dem Tempel; ο βωμός έ μέγας

körper-— I körper-—

189

στα τον β ω μου, /αϊ τψ εν Όλυμπίη θεώ έξελόντες, 5 απ ής δεκάπηχυν χάλκεον Αία ανέθηκαν, και τψ εν 'Ισθμοί θεψ, απ ή ς έπτάπηχνς χάλκεος Ποσειδέων έξεγένετο,' ταϋτα έξελόντες τα λοιπά διαιρέοντο, και έλα-βον έκαστοι τών άξιοι ήσαν, και τάς παλλακάς τών ' Περσέων και τον χρνσόν και τον άργυρον και τα άλλα 10 lieh ausgearbeitet, dafs sie nicht

den Eindruck reliefartiger Erhöhung, sondern durchaus den einer vollen Ausbildung machen. Dafs die dar-gestellte in archaistischem Stile ge-haltene Gestalt nur zufälliges Orna-ment sei ohne weitere Bedeutung, ist an sich nicht wahrscheinlich.

Offenbar lag der Idee des Künstlers die Beziehung auf den P y t h o n zu Grunde, jenes schlangeriartig ge-bildete Ungeheuer, welches in der delphischen Ortssage und dem Apol-linischen Kultus eine so wichtige Rolle spielt'. — Die in dorischem Alphabete geschriebene Inschrift enthielt die Widmung und die 31 Namen der beteiligten Staaten in 33 untereinander stehenden kurzen Zeilen, die sich auf elf Windungen (3—13 nach oben) verteilen. Sie lautet: Απολονι θ(ε)ο (στασαντ') ||

(α)ν(αθε)μ' απ ο Μ(ηδον) | (Α)αχε-(δ)α(ι)μον(ιοι) | Αθαν(α)ι(ο)ι | Κο-ρίνθιοι || Τεγεατ(αι) | Σεχνονιοι | Αιγιναται || Μεγαρες | Επιδανριοι

| Ερχομενιοι || Φλιιασιοι | Τροζα-νιοι | Ερμιονες || Τιρννθιοι \ Πλα-ταιές | Θεσπιες || Μνχανες | Κειοι \ Μαλιοι | Τενιοι || Ν άξιοι \ Ερε-τριες | Χα'λχιδες || Στνρες | Ραλειοι

| Ποτειδαιαται || Αευχαδιοι | Fava-χτοριες | Κνθνιοι | Σίφνιοι || Αμ-πραχιοται | Αεπρεαται. (S. F r i c k in Fleckeis. Jahrb. Suppl. III 487 ff.

R o e h l Inscriptt.gr. antiqu. p. 28.

— Die Figur ist, bis auf den untern Ring und die Sockelseite, aus den bei Frick gegebenen älteren und neueren Abbildungen kombiniert.)

5. τον βωμού, des Hauptaltars,

190 - I - .

χρήματα τε και υποζύγια, όσα μεν νυν εξαίρετα τοΐσι άριστεύσασι αυτών εν Πλαταιήσι εδόθη, ου λέγεται προς ούδαμών, δοκέω δ¹ έγωγε και τούτοισι δοθήναι' Πανσανίη δε πάντα δέκα εξαιρέθη τε και εδόθη, γυ-15 ναϊκες 'ίπποι τάλαντα κάμηλοι, ώς δε αυτως και τάλλα

χρήματα.

8 2 Λέγεται δε και τάδε γενέσθαι, ώς Ξέρξης φεύγων εκ της 'Ελλάδος Μαρδονίφ την κατασκευήν καταλίποι την εωυτού' Παυσανίην ών ¿ρέοντα την Μαρδονίου κατασκευήν χρυσφ τε και άργυρο) και παραπετάομααι 5 ποικίλοισι κατεσκευασμένην, κελεΰσαι τους τε

άρτοκό-πους καϊ τους οψοποιους κατά ταυτά καθώς Μαρδο-νίψ δείπνον παραακευάζειν. " ώς δε κελευόμενοι ούτοι εποίευν ταύτα, ενθαύτα τον Παυσανίην ίδόντα κλίνας τε χρυσέας και άργυρέας εϋ εστρωμένας και τραπέζας τε 10 χρυσέας και άργυρέας και παρασκευήν μεγαλοπρεπέα

τού δείπνου, εκπλαγέντα τα προκείμενα άγαθά κελεύ-σαι επι γέλωτι τους εωυτού διηκόνους παρασκευάκελεύ-σαι Λακωνικον δείπνον. ώς δέ της θοίνης ποιηθείσης ήν πολλον το μέσον, τον Παυσανίην γελάσαντα μεταπέμ-15 ψασθαι των 'Ελλήνων τους στρατηγούς, συνελθόντων

δέ τούτων ειπείν τον Παυσανίην, δεικννντα ες εκατέ-ρην τού δείπνου παρασκευήν, „άνδρες "Ελληνες, τώνδε εϊνεκα εγώ υμέας σννήγαγον, βονλόμενος υμϊν τούδε

13. χ«ί τούτοισι, wie dem Pau- c. 80 5 u. 1 50 3 sachgemäfser int-sanias. Die gefallenen άριατεν- χρύσους xai επάργυρους. — ευ αανιες (c. 71) erhielten ihren An- έατρωμενας, weich gepolstert und teil in Grabdenkmälern. mit kostbaren Decken belegt. Vgl.

14. πάντα dexa 'alles zehnfach', VI 58 21.

wie IV 88 3. 11. προκείμενα άγαθά erinnert 15. τάλαντα scheint verdorben.— an den Homerischen Tafelvers οι ώς άε αΰτως, näml. zehnfach (δε'χα). d* επ' ονείαθ' έτοιμα προκείμενα

82. 4. κατασκευήν: wohl nur χείρας ΐαλλον.

verschrieben für σχηνήν(wie c. 80 4). 14. το μέσον 'der Abstand'.

6. καθώς, nur bei Späteren ge- Vgl. I 126 16. VII 11 18. ^>

bräuchlich; bei H. schon wegen der 16f. Athen, a. 0. citiert επιδεί-Aspirata auffallend. Ich vermute ξ ας έχατέρον τών δείπνων τήν ώς χαί. Jenes las hier schon Athen. παρασκευήν.

138°. 17 f. Zu τώνδε εϊνεχα — βουλά-9. χρναέας xai άργυρέας: oben μένος vgl. II 3 5.

τον Μήδων ήγεμόνος την άφροσύνην δέξαι, ος τοιήνδε δίαιταν έχων ήλθε ες ήμέας ούτω οιζυρήν έχοντας 20 άπαιρησόμενος." ταύτα μεν Πανσανίην λέγεται ειπείν προς τονς στρατηγούς των 'Ελλήνων. .

'Υστέριο μέντοι χρόνφ μετά ταύτα και των Πλαταιέων 8 3 ενρον σνχνοϊ θήκας χρυσού και αργύρου και των άλλων χρημάτων, έφάνη δε και τάδε ύστερον επϊ τούτων των νεκρών περιψιλωθέντων τάς σάρκας• σννεφόρεον γάρ τά οστέα οι Πλαταιέες ες ένα χώρον ευρέθη κεφαλή ουκ 5 έχονσα ραφήν ονδεμίαν αλλ' εξ ενός έούσα όστέον, έφάνη δε και γνάθος και τό άνω της γνάθον έχονσα οδόντας μοννοφνέας έξ ενός όστέον πάντας τονς τε οδόντας και γομφίονς' και πενταπήχεος ανδρός οστέα έφάνη . . . . έπείτε δε Μαρδονίου δεντέρη ήμέρη ό νεκρός ήφάνιστο, 8 4

19 f. Pausanias verrät hier schon jene Vorliebe und Neigung für

bar-barische Pracht, von der Thukyd. I 130 ούχέτι ή δυνατό έν τω χαθε-στηχότι τρόπφ βιοτεύειν, αλλά αχευάς τε Μηδιχάς ένδνό μένος εχ τον Βυζαντίου έξήει χαι δια τής θρρχης πορευόμενον αυτόν Μήδοι χαι Αιγύπτιοι έδορυφόρονν, τρά-πεζάν τε ΙΙερσιχήν παρετίθετο.

88. Der in νστέρφ μέντοι χρό-νφ .. liegende scheinbar bezuglose Gegensatz läfst erkennen dafs c. 82 vom Vf. erst später nachgetragen ist; denn jene Worte beziehen sich auf die Verteilung der sofort nach der Schlacht gefundenen Beute (c. 81) und bringen dazu als Ergän-zung die spätere Nachlese der Pla-täer. Daher xai των ΤΙλαταιέων συχνοί, im Ggs. zu den früheren Einsammlern (c. 80) und Teilhabern.

Ebenso scheinen die Notizen c. 83 3 έφάνη — c. 85 2 έτάφη nicht bei der ersten Verfassung geschrie-ben. Von ähnlichen Nachträgen s.

zu I 18 4. 125 10. II 58 4. 127 6.

156 26. III 89 8. 98 3. 102 4.

131 12. IV 2 1. 64 17. 86 15. V 27 1. VI 59 1. 79 5. 98 16. VII 20 4. 96 1. 106 4. 113 4. 137 6.

162 7. 191 2. 193 2. 210 9. 223 12. 238 4. 239 1. IX 73 14.

3. τάδε, näml. ευρέθη . . (5). — έπί 'bei, an'. — τούτων, der dort, bei Platää liegenden. Zur Beob-achtung vgl. III 12. Sie bezieht sich nur auf die Barbaren, denen als Feinden kein eigentliches Begräbnis zu teil wurde (vgl. VII 10 θ 14).

4. γάρ: zu III 31 4.

7._ Man ^wird herstellen müssen χατά το άνω 'an dem Oberkiefer' (II 68 15), wozu τής γνάθου ein ungehöriger Zusatz ist. Vgl. Plut.

Pyrrh. 3 πολλούς δε οδόντας (Πυρ-ρός) ονχ ειχεν αλλ' εν όστέον συνεχεςην άνωθεν, οϊον λεπταϊς άμυχαϊς τάς διαφυάς υπογεγραμ-μένων τών οδόντων. Plin. VII 69 aliqui vice dentium continuo osse gignuntur, sicuti Prusiae r.egis Bithyniorum filius s up er n α parte oris.

8. οδόντας: vielmehr προσθίους.

Aristot. part. an. III 1 ό δ' άνθρω-πος πρός τε την χοινήν χρήσιν Χαλώς έχει πεφυχότας (οδόντας), τους μεν προσθίους οξείς ϊνα διαι-ρώσι, τους δε γομφίους πλατεϊς ϊνα λεαίνωσιν.

84. Die Worte έπείτε δε leiten

192

^{— -I —}

νπδ ότευ μεν ανθρώπων τό άτρεκές ουκ έχω ειπείν, πολλούς δέ τινας ήδη και παντοδαπούς ήκουσα θάψαι Μαρδόνιον, και δώρα μεγάλα οίδα λαβόντας πολλούς 5 παρά 'Λρτόντεω του Μαρδονίου παιδός διά τούτο το

έργον' όστις μέντοι ήν αυτών δ υπελόμενός τε και θάψας τον νεκρόν τον Μαρδονίου, ου δύναμαι άτ ρ ε-κ έως πυθέσθαι, έχει δέ τινα φάτιν ε-και Αιοννσοφάνης 85 άνήρ Έφέσιος θάψαι Μαρδόνιον. αλλ δ μεν τρόπψ

τοιούτψ ετάφη, οι δέ Έλληνες ώς εν Πλαταιήσι την ληίην διειλοντο, έθαπτον τούς έωντών χωρίς έκαστοι.

Λακεδαιμόνιοι μέν τριξάς εποιήααντο θήκας' ένθα μέν 5 τούς ίρένας έθαψαν, τών και Ποσειδώνιος και

'Λμομφά-einen Vordersatz ein, der der Sache wie der Form nach ohne Nachsatz bleibt. Vielleicht sind die Worte Inüri de verderbt aus Inei yi <f/j und standen in engem Bezüge zu dem vorhergehenden aber lücken-haft überlieferten Satze. Bei den Vorstellungen, die man sich von der ungewöhnlichen Körpergröße und Stärke der Perser und zu-mal der Führer machte (s. VII 103 29. 117 5. 187 15. VIII 113 18.

IX 25 5. 96 13), scheint sich das Gerücht erzengt zu haben, jener riesige Leichnam sei kein anderer als der des Mardonios gewesen.

H. glaubt aber nicht daran und begründet dies mit der Thatsache:

'Denn was des Mard. Leichnam be-trifft, so war er schon am folgen-den Tage beseitigt'. Die Gebeine waren also später nicht unter der Masse zu finden. Zu enti vgl. VII 96 10. VIII 111 12. —rjtpävioro, aus der Menge der feindlichen Toten an einen besonderen Ort gebracht (6) und eingescharrt (vgl. HI 126 15 und das häufige yrj XQI'nztiv).

Einmal mit Erde bedeckt (vgl. So-phokl. Antig. 255) galt er für be-stattet (S-acp&eis) und schützte ihn fromme Scheu vor Nachforschung und Mißhandlung. Wahrscheinlich setzte ihm der unbekannte

Wohl-thäter auch einen Grabstein; denn noch Pansanias sah rechts von der Straße von Eleutherä nach Platää, in der Nähe des Kampfplatzes, sein Denkmal (IX 2 2).

3. πολλούς τινας 'gar viele' (V 33 9), — ήδη - ήχονσα: zu IV 77 2.

Das Gerücht nennt bald diesen bald jenen als Thäter und sucht ihn

bald in dieser bald in jener Stadt (παντοδαπονς). Pansan. a. Ο. φαί-νεται δε Άρτόντης δ Μαρδονίου πλείστα μεν δους Αιονυσοφάνει δώρα άνδηί Έφεσίφ, δονς μέντοι χαί άλλοις Ιώνων, ώς ουδέ ¿χείνοις αμελές γενόμενον ταφήναι

Μαρ-δόνιον. · 4. οίδα: zu I 20 2. Es hatten

sich eben viele beim Artontes ge-meldet als die seinen Vater bestattet hätten und sich dafür (διά τοντο το έργον) belohnen lassen. Der Zeit nach kann dies erst etwa· um oder nach 460 geschehen sein (vgl.

VI 43 5), da Artontes in Vorder-asien einen Posten bekleidete.

8. έχει — xai Α., 'es wird auch mit einiger Bestimmtheit von D.

behauptet'. Zu V 66 4. VII 3 6.

85. 3. Pausan. IX 2 5 χατά δέ την έσοδον μάλιστα την ές ΙΙλά-ταιαν τάφοι τών προς Μήδονς μαχεσαμένων είσί.

5 ff. ίρη'ν (auch ϊρην εϊρην ΐραν

— ι —

193

ρετος ήσαν και Φιλοκύων τε και Καλλικράτης. εν μεν δή ' ενι των τάφων ήσαν οι Ιρένες, εν δε τψ έτέρψ οι άλλοι Σπαρτιήται, εν δε τψ τρίτψ οι είλωτες, ούτοι μεν ούτω εθαπτον, Τεγεήται δε χωρίς πάντας αλέας, και Λθηναίοι τους εωντών δμοϋ, και Μεγαρέες τε και 10 Φλιάσιοι τους υπό της 'ίππου διαφθαρέντας. τούτων μεν δή πάντων πλήρεες εγένοντο οι τάφοι' των δε

άλ-λων όσοι και φαίνονται εν Πλαταιήσι εόντες τάφοι, τούτους δέ, ώς εγώ - πυνθάνομαι, έπαισχυνομένους τή άπεστοϊ της μάχης εκάστους χώματα χώσαι κεινά των 15 έπιγινομένων ε'ίνεκεν ανθρώπων, έπει και Λίγινητέων . εστι αυτόθι καλεόμενος τάφος, τον εγώ άκούω και δέ-κα ετεσι ύστερον μετά ταύτα δεηθέντων των Λίγινητέων χώσαι Κλεάδην τόν. Λυτ οδικού άνδρα Πλαταιέα,

πρά-ξε ινον Ιόντα αυτών. ' 20 oder Figav) hieß der junge

Spar-tiate vom 20. bis 30. Jahre, und zwar gehörte er im' ersten Jahre zu den πρωτίρανες, im letzten , zu den αφαιρείς, worauf er mit dem vollendeten 30. unter die άνδρες trat. Die jungen Bürger dieser Ordnung waren zwar noch nicht berechtigt ihren eigenen Hausstand zu gründen und an den Gemeinde-' her a tun gen teilzunehmen, aber von der strengen Zucht der Jüngeren befreit und selbst zu ihrer Leitung befugt, und vor allen späteren Altersklassen zum Kriegsdienst be-rufen. Daher bei den Heereszügen gerade dieser Teil der Bürgerschaft am stärksten und oft nur allein.

vertreten war (Plut. Lyk. 17. 25.

Pausan. III 14 6 u. die Lexiko-graphen). . Da es nun aber nicht glaublich ist daß auch Amompha-retos als stimmberechtigter Lochage (c. 53.55.20) noch zu dieser Klasse gehört habe, anderseits' das Grab der gefallenen Periöken »oderLake-dämonier (c. 11 19) vermißt wird, so m u ß man annehmen daß das erste a l l e Spartiaten, das zweite die Lakedämouier enthalten, der

Herodot V. 4. Aufl. ·

Vf. aber durch den Ausdruck iρί-νες,ι der auch diesmal für die Mehr-zahl der Spartiaten zutraf (vgl.

c. 12 8) und den er darum schlecht-hin von den spartiatischen Toten gebrauchen, hörte, sich habe beirren lassen die Inhaber des ersten Grabes auf jene besondere Klasse zu be-schränken, den übrigen Spartiaten aber das zweite zuzuweisen, wobei denn die Lakedämonier ausfielen.

9. πάντας, ohne Unterschied des Standes und Ranges.

13 ff. άλλων, sc.· 'Ελλήνων. Eig.

οαοι δε (τάφοι) των άλλων— τους δέ. S. zu V 87 16. — τού-τους — εκάστού-τους χώματα χώσαι 'dies sind nur leere Erdhaufen

wel-che die einzelnen Staaten aufge-schüttet-haben'. — άπεστώ 'Ab-wesen' (Luther), 'Absein' (Lessing Nathan.) Vgl. εύεστώ (I 85 3). — τής μάχης, der letzten und ent-scheidenden. Sie hatten allerdings in den vorhergegangenen Kämpfen . sehr gelitten, aber nur in der De- • fensive gegen die feindliche Rei-terei. •

-17. xai, etiam.

19. πρόξεινος·. zu VIII 136 9.· · 13

194 - ϊ —

8 6 Ώς δ3 • άρα έθαψαν τους νεκρούς εν Πλαταιήσι οι Έλληνες, αντίκα βουλευομένοιαί σφι εδόκεε

ατρατενε-σθαι επί τάς Θήβας και εξαιτέειν αυτών τούς μηδί-σαντας, εν πρώτοισι δε αντών Τιμηγενίδην και 'Λττα-5 γίνον, οϊ άρχηγέται ανά πρώτους ήσαν' ήν δε μή εκδι-δώαι, μή. άπανίατααθαι άπο της πόλιος πρότερον ή εξέ-λωσι. ώς δέ σφι ταύτα έδοξε, ούτω δή ενδεκάτη ήμερη από της συμβολής άπικόμενοι εηολιόρκεον Θηβαίους, κελενοντες εκδιδόναι τούς άνδρας •' ου βουλομένων δε 10 τών Θηβαίων εκδιδόναι, τήν τε γήν αντών έταμνον 8 7 και προσέβαλλον προς το τείχος, και ου γαρ επανοντσ

αινόμενοι, εικοστή ήμερη ελεξε τοίαι Θηβαίοισι Τιμη-γενίδης τάδε. „άνδρες Θηβαίοι, επειδή οντω δέδοκται τοίαι Έλλησι, μή πρότερον άπαναστήναι πολιορκέοντας 5 ή έξελωσι Θήβας ή ή μίας αντοΐαι παραδώτε, νύν ών

ήμέων εϊνεκα γή ή Βοιωτίη πλέω μή αναπλήση, αλλ3

ει μεν χρημάτων χρηίζοντες πρόσχημα ήμέας έξαιτέον-ται, χρήματα σφι δώμεν • εκ τού κοινού (σύν γαρ τψ κοινψ και έμηδίααμεν ονδε μούνοι ημείς), ει δε ήμέων 10 άληθέως δεόμενοι πολιορκέουσι, ημείς ήμέας αυτούς ες

B e l a g e r u n g T h e b e n s ; Z ü c h - 6. πρότερον ζ έξελωσι: vom Kon-t i g u n g der A n f ü h r e r . R ü c k - junkKon-tiv ohne av zu VII 54 8.

zug und List des A r t a b a z o s 87. 5. νυν ων in der Apodosis (c. 86—89)^ noch I 121 4. 132 13. III 63 4.

86. 4. αυτών stände besser hin- 6. πλέω μή αναπλήση, 'das bö-ter ανά πρώτους. Von der damali- otische Land soll unseretwegen nicht gen Verfassung Thebens heißt es noch mehr erleiden'. Zum dehor-Thukyd. III 62 ήμϊν γάρ ή πόλις tativen Konjunktiv in der dritten τ ότι έτύγχανιν ο vi ε χατ' όλιγαρ- Person vgl. VII 10»? μή νυν οντω χίαν ίσόνομον πολιτενουσα ο ντε ' γένηται, zum Ausdrucke V 4 7.

χατά δημοχρατίαν . . δυναστεία . 7. πρόσχημα 'vorgeblich'. Über ολίγων εϊχε τά πράγματα. Plut. solche Akkusative zu I 14 18.

Arist. 18 προθυμότατα τών πρώ- 8 f. έχ του χοινοΰ: vgl. VII 144 των xai δυνατιοτάτων τότε παρ' 3. Aber σύν τω χοινώ wie VIII αντοΐς μηδϊζόντων χαί το πλή-, 135 9. Jenes ist ein Teil des Ge-θος ου χατά γνώμην αλλ' όλι- meinwesens, dies das ganze. — xai:

γαρχονμενον αγόντων, mor. 864 war unser μηδιομός ein gemein-Αημάρατος ο Σπαρτιάτης διά ξι- samer, so muß es auch die Straf-vlav ευ νους ών Άτταγίνφ τψ προε· Zahlung sein.

στώτι της ολιγαρχίας διεπράξατο 10. δεόμενοι, poscentes, wie I 8 φίλον βασιλέως γενέσθαι xai ξέ- 20. — Krüger schreibt ημείς δέ,

νον, . ohne Not; s. zu II 39 9. ·

195

άντιλογίην παρέξομεν." κάρτα τε εδοξε εν λέγειν και ές καιρόν, αντίκα τε έπεκηρνκενοντο προς Πανσανίην οι Θηβαίοι θέλοντες έκδιδόναι τους άνδρας. ώς δε ώ-88 μολόγηααν επί τοντοισι, Άτταγΐνος μεν έκδιδρήσκει εκ τον αστεος, παίδας δε αντον άπαχθέντας Παυσανίης απέλυσε της αίτίης, φας του μηδισμον παϊδας ουδέν είναι μεταιτίους. τους δε άλλους άνδρας τους έξέδοσαν 5 οι Θηβαίοι, οι μεν έδόκεόν άντιλογίης τε κνρήσειν και ) δή χρήμασι έπεποίθεσαν διωθέεσθαΓ ο δε ώς παρέ-λαβε, αυτά ταντα νπονοέων την στρατιήν την των συμμάχων άπασαν άπήκε και έκείνονς άγαγών ές Κό-ρινθον διέφθειρε, ταντα μεν τα έν Τίλαταιήσι και Θή- ίο

βησι γενόμενα. . Άρτάβαζος δε ο Φαρνάκεος φενγων έκ Πλαταιέων 8 9

και δή πρόσω έγίνετο. άπικόμενον δε μιν οι Θεσσαλοί παρά σφέας έπί τε ξείνια έκάλεον και άνειρώτενν περί της στρατιής της άλλης, ονδεν έπιστάμενοι των έν Πλαταιήσι γενομένων, δ δε Άρτάβαζος γνονς ότι, εί έθέ- 5:

λει αφ ι πάσαν την άληθείην των αγώνων ειπείν, αυτός·

τε κινδυνεύσει άπολέαθαι καί δ μετ' αντον στρατός' 11. άντιλογΐη, causae diclio. —

τι wie c. 22 18.

88. 3. παϊδας δέ: man erwartet τους δι παϊδας. Aber ähnlich wie hier fehlt der Artikel bei dem am Anfange des Satzgliedes stehenden und in Gegensatz zu einem ande-ren Begriffe betonten Nomen auch 1 194 νομέας μέν τον πλοίου xai την χαλάμην απ' ών έχήρνξαν, ]Ι 39 αώμα μέν δή τον χτήνεος δίίρουσι, III 29 όρτή μέν δή διε-λέλντο Αίγνπτίοισι, V 67 χορούς μέν τ ώ Α ιονίσω άπίδωχι, την δέ άλλη ν θναίην Μελανίππφ.

5f. τους δέ·άλλους - ol μέν: eig.

οί_ δέ άλλοι — έδόχεον. μέν (oder οντοι μέν έδόχεον). Zu dieser Art von Assimilation an deu Kasus des Relativs (τους έξέδοσαν) vgl. III 147 έντολας μέν τάς Ααρεϊός ot ένετέλλετο — τουτέων μέν των

εν-τολέων fitpivrjjxivos iniXav&ävtzo.

— T€ stände richtiger vor avziXo-yltjs. Es war zunächst auf den Parallelismus von avztXoy'njc

XVQI)-otiv und XQii/zaOi dtai&eto&ai ab-gesehen: aber das zugekommene imnoi&toav verlangt ihn auch für die Verba, wie VII 38 7.

7. diio&cto&ai, die Anklage. Die avziXoyiti umtatst beides, die An-klage und Verteidigung. — Thukyd.

I 132 von Pausanias selber nioziv-lov %Qi]/zaoi äiaXvoeiv zi)v diaßo-).r>v avi%(ÖQti zo .devzegov ff SnaQTrjv.

8. avza ravza, die Absicht und wohl auch die Möglichkeit der Be-stechung.

9. ff KOQIV&OV , oder vielmehr ff zov KoQiv&iaiv Ta&piov (VII 195 8), wo die ngoßovXoi zr)s 'EX-Xados tagten. S. zu VII 145 3.

13*

196 — 1

-Ιπιθήσεσθαι γαρ οι πάντα τινά οίετο πυνθανόμενον τά γεγονότα' ταύτα έκλογιζόμενος ούτε προς τους Φω-10 κέας εξηγόρευε ουδέν πρός τε τους Θεσσαλούς ελεγε

τάδε. „εγώ μεν, ώ άνδρες Θεσσαλοί, ώς οράτε, επεί-γομαι τε την ταχίστην ελών ές > Θρηίκην και σπονδήν έχω, πεμφθεις κατά τι πρήγμα εκ τού στρατοπέδου ' μετά τώνδε' αυτός δε υμίν Μαρδόνιος και ό στρατός 13 αυτού ούτος κατά πόδας έμεΰ ελαννων προσδόκιμος

Ιστι. τούτον και ξεινίζετε και ευ ποιεύντες φαίνεσθε' ου γάρ υμίν ες χρόνον ταύτα ποιεύσι μεταμελήσει."

ταύτα δε είπας άπήλαυνε σπουδή την στρατιήν διά Θεσσαλίης τε και Μακεδονίης ίθύ τής .Θρηίκης, ώς άλη-20 θέως επειγόμενος, και την μεσόγαιαν τάμνων της οδού.

και άπικνέεται ες Βυζάντιον, κάταλιπών τού στρατού τού έωντοΰ συχνούς υπό Θρηίκων κατακοπέντας κατ' όδόν και λιμω συστάντας και καμάτω' εκ Βυζαντίου δε διέβη πλοίοισι. αυτός μεν ούτω άπενόατησε ές την 23 Άαίην. . 9 0 Τής δέ αυτής ήμέρης της περ εν Πλαταιήσι τό

τρώμα εγένετο, συνεκύρησε γενέσθαι και εν Μυκάλη τής Ιωνίης. έπει γάρ δή εν τή Αήλψ κατέατο οι

Έλ-89. 9 f. Die Worte οντε - ουδέν sagen nachträglich noch wie er sich zu den Phokeern benommen, deren Land er ebenfalls hatte durchziehen müssen. _

15. Mit ούτος weist der Redner rückwärts nach Süden.

17. «¿τρονο»>Μ6Γβίη8ΐ'(1ΙΙ7226).

20. την μεσόγαιαν τάμνων τής

In document Herodotos : 5. Band (Pldal 193-200)