minibus ipsis non eo progressus est, ut iudicaret suturas sin-gulas, quibus variorum poètarum carmina consuta esse viderentur. Ad id officium exsequendum postea C a r o l u s L a c h -m a n n vir sagacissi-mus accessit, qui libellis duobus, quoru-m alter primum divulgatus est in actis academiae Berol. anni 1837, alter in actis anni 1841, Iliadem in eum finem tractavit, ut ex decern et octo variis variorum poetarum carminibus Pi-sistratj jussu compositam earn esse demonstraret. Conjuncti libelli additamentisque aucti et ipsius Lachmanni ef Mauricii Hauptii sumptu G.· Beimeri prodieriint Berol. 1847 praefixo ti-tulo Betrachtungen ueber Homers Ilias. Alterum Homeri car-men talem arbitrimi qualem Ilias expertum non est; nonnullo-rum vero opera, qui non sine laude in discerpenda elabora-verunt Odyssea, Schoemannum virum acutissimum non impe-divit, quoininus in Jahnii annali. 69, 2, 129 insipientis esse pronunciaret Odysseam e complurium poètarum carminibus compositam putare. Quod ne futurum sit aliquando ut sibi ipsi acerbius quam'rectius jactasse videatur Sclioemannus ad-modum vereor. Sed missis futuri temporis auguriis breviter summatimque explicabo, quibus in rebus, ut hodie totius litis conditio sit, cardo disputationum versetur.
Tria reperiri in utroque carmine aut omnes jam aut plurimi consentiunt: alium aliis in partibus sermonis colorem, rerum narratarum discrepantias permultas, suturas non paucas. His vero indiciis quid indicetur, de eo maxima est contentió. Iis enim Wolfiani sive dici gestiant. sive Lachmanniani diversam diversarum utriusque carminis partium originem reddi mani-festum autumant; contra eos qui disputant, totius inaequali-tatis discrepantiaeque in aliqua parte licentiam excusant poè-tarum, alia statuunt Homero inter narrandum excidisse invito, vetu'stiórum quum suis intexer'et poètarum carmina, reliqua ad interpolators sive diaoxevaorag· referunt. Et hoc quidem diasceuastarum nomine plerisque uti videntur in desperatis.
Late autem patuisse interpolatoribus ante Pisistrati aetatem ajunt campum, quum utrumque carmen non nisi carptim reci-taretur. Et de hac quidem re Wolfiani consentiunt; qui multa interpolatoribus deberi minime negant. Sed summas carmi-num ut uni Homero vindicent eo se adduci Antiwolfiaui
profi-HOMERICA DISSERT ATI O POSTERIOR. 7fl tentur, quod una in Iliade, una in Odyssea sit actio. At earn unitatem in tanta et rerum et verborum discrepantia nullam esse Wolfiani clamant. Suturas ipsas, quae quidem sunt ma-nifestae, ad Pisistratüm utrique referunt;. neque enim Iliadis Pisistratum neque Odysseae partes in unum compositas rep-perisse hodie quantum scio omnes statuunt, quorum quidem in hac re habenda sit ratio. Discedunt tarnen in eodem argumenta dijudicando ita Anthvolfiani et Wolfiani, ut Wolfiani, ubi ho-die süturae conspiciantur, ibi ante Pisistratum numquam ullam fuisse continuitatem arguant; Antiwolfiani contra cohaesisse ab initio partes sibi persuadeant diremptasque a diasceuastis esse in eum finem, ut carptim recitarentur carmina.
Sed haec.hactenus. : Illorum enim disceptationibus neque in animo nobis est hoc loco nos immiscere neque angusti hu-jus scriptionis fines sinunt. Revertimur a carminibus Homeri-cis ad caruin H o m e r i i p s i u s c a p u t , cui, si forte Wolfia-norum discedas in partes, vereor, ne tibi" timendum esse vi-deatur. Quid enim faciemus illi, si neque Iliadem neque Odys-seam ab uno poeta delineatam esse statueris?
Ex iis quidem, quae adhuc a me in medium prolata sunt, hoc niinime consequitur, Homerum ipsum, si in partes Wol-fianas discedas, e medio esse tollendum. Nam ut multi fuerint Iliadis atque Odysseae poßtae, quid impedit, quominus uni inter eos Homeri nomen fuisse credamus, a quo, quum in hoc poäseos genere toto prineeps haberetur, totum genus Home-rici traheret nomen?
Sed fieri sane potest, ut in poßtis, quibus Iliadis et Odys-seae carmina debeäntur, Homeri cui esset nomen proprium fuisse nullum dicas. Nam qui mos fuit Graecorum, ut, quae plures homines ingenio inter se similes similique vel eadem usi conditione gessissent similia, ea omnia sub persona unius nominis ficti comprehenderent, eo more in illis quoque Iliadis Odysseaeque poetis uti potuerunt. Quodsi ita in ea re Grae-cos se gcssisse persuaseris tibi, ante omnia hoc explicandum esse videbitur, unde depromptum sit Homeri nomen atque persona.
H o m e r i n o m e n et apud Graecos et apud recentiores varias passum est explicationes. Aliis in eo „ obsidis" notio
90 MAXIMILIANI SENGEBÜSCH
inesse visa, alii „comitem" interpretati sunt, alii „caecum", quam derivationem longe praestare ceteris contendit Lauer Gesch. d. hom. P. p. 109 ; Welcker Ep. cycl. 1, 122 „ compo-sitorem" Homerum vocatum fuisse statuit, ex ομού et α ρω
nomen factum esse dicens. Georgius Curtius in commentatione De nomine Homeri praemissa indici lectionum Kiliae per se-mestre aestivum 1855 habendarum derivationem a Welckero commendatam, ab ομού illam et άρω, non quidem extra du-bitationem positam, praeferendam tarnen esse aliis concessit.
Dicit autem Curtius, non solum radicis ¿ρ — , abs qua descen-dit άρω, primariam notionem intransitivam esse, sed etiam inter ομού et avv ejnsmodi interesse diversitätem, ut Όμηρος,
si ab ομού et άρω derives, non „compositor" interpretari de-beat, sed Ahnherr der Sàengerinnungen. Quod ingeniöse ex-cogitatum esse patet; sed diversitätem illam inter ομού et ΰύν,
quam in multis, non in omnibus exemplis obtinere fatendum est, ad tempora quoque illa vetusta pertinere, quibus origines nominisΌμηρος adscribendae sunt, persuadere mihi non po-tui. Quae de notione radicis ά ρ — Curtius monuit, recte se habere intelligo; nam quaecumque ab άρω deduci posse vi-deantur vocabula ubique passive dici animadverto. Qua in re addere juvat, non constare, utrum ίρίηρος et ευηρης ab αρω descendant.
Verum enim vero toti illi derivationi nominis Homeri ab
ομού et άρω factae hoc maxime obstare crediderim, quod Aeolenses et Dorienses non pronuntiarunt Όμαρος, sed ut Io-nes et Attici "Ο μ η ρ ο ς . Bekk. Ann. 3 p. 1187 δει προβ&εΐναι , , χωρίς των κατά διάλεκτον " , ίπειδη οί Αιολείς ταΐς εις ω ληγουδαις δοτικαΐς ου προδγράφουβι το ι (τώ 'Ομηρω γάρ φαβι καί τώ ΰοφώ χωρίς τού ι ) . Gregor. Corinth. Dial. Aeol.
§ 3 0 ούτοι ταΐς εις ω ληγοΰβαις δοτικαΐς ου προβγράφουβι το ι , ως τώ Ομηρω, καί τώ βοφώ. Bekk. Ann. 3,1215 το γαρ Ομηροι τρέποντες την οι δίφθογγου οί Βοιωτοί είς το υ μα-κρόν προπαροξύνουδι καί λέγουδινΌμηρυ. In his cave cor-riges όμηροι, όμηρυ; Homeri enim poëtae nomine pro para-digmate ntuntur grammatici. Hesych. ΌμηρΙδδειν ψεΰδε-δθαι. Simonid. ap. Athen. 4 , 72 ος δουρί πάντας | νίκασε νέους διναεντα βαλων | Ανανρον υπέρ πολνβότρυος έξ
'Ιωλ-HOMERICA DISSERT ATI O POSTERIOR. 7fl
κον· I ούτω γόρΌμηρος ήδέ Σταβίχορος άεισε λαοϊς. Pindar.
Nem. 2, 1 Όθεν περ xal Όμηφίδαι χτε. Idem Nem. 7, 20 εγώ
δε πλέον έ'λπομαι | λόγον Οδνΰοέος, η παθεν, δια τον αδυεπή γενέΰθ'Όμηρον. Idem Isthm. 4, 37 ¿λλ' Όμηρος τοι τετίμα-χεν δι ανθρωπων, ός αυτόν ( πάβαν ορθώβαις αρεταν χατα ράβδον έ'φραΰεν | θεΰπεαίων έπέων λοιποΐς άθύρειν. Idem Pyth. 4 , 277 των δ' Όμηρου χαί τύδε σννθέμενος | ρήμα πόρΰνν' · άγγελον έαλον έ'φα τιμαν μεγίΰταν πράγματι παντί φέρειν. | ανξεται χαί Moia α δι αγγελίας ορθάς. Theoerit.
Idyll. 16, 20 τις δέ χεν άλλον άχούααι; αλις παντεΰΰιν Ομη-ρος. Mosch. Idyll. 3 , 7 1 άπώλετο πράν τοι Όμηρος, | τήνο το Καλλιόπας γλνχερον ατό μα, χαί αε λέγοντι | μύρεΰθαι.
Hymn. Philostrat. Heroico, p. 747 (Bergk Lyrr. p. 1042) 'Αχώ,
παρα μνρίον νδωρ | μεγάλου ναίοιαα πέραν Πόντου | ψάλλει Gε λύρα δια χειρός εμάς, | αύ δε θεϊονΌμήρον άειδέ μοι, | κλέος ¿νέρων, χλέος αμετέρων πόνων. Antipat. in Anth. Pla-nud. 4, 296 et in vita Homeri 2 Α. Οί μέν βεν Κολοφώνα τι-θηνήτειραν, Ό μ η ρ ε , | οί δε χαλαν Σμύρναν, οί δ' ένέπουβι Χ ί ο ν , I οί δ' "Ιον, οί δ' ίβόαβαν ένχλαρον Σαλαμίνα, | οί δέ νυ τάν Ααπιθάν ματέρα Θεαααλίαν | άλλοι δ' άλλο μέ-λαθρον ανίαχον. εΐ δε με Φοίβου | χρη λέξαι πινυταν αμφαδα μαντοβΰναν, | πάτρα τοι τελέθει μέγας Ουρανός, ίκ δε γυ-ναικός I oc θνατάς, ματρος δ' έ'πλεο Καλλιόπας. Antipat.
Anth. Pal. 7 , 75 Στααίχορον, ζαπληθές αμέτρητου ΰτομα Μουβης, | έκτέριΰεν Κατάνας αίθαλόεν δαπεδον, | ου χατα Πυθαγορου φυΰιχάν φάτιν ά πριν Ομήρου | ψυχα ένί βτερ-νοΐς δεύτερον ώχίβατο. Antipat. Sidon. Anth. Pal. 7, 6 'Η ρ ώ ω ν
χάρυχ' άρετάς, μαχάρων δε προφήταν, | 'Ελλάνων βιοτή δεύτερον άέλιον, | Μουΰών φέγγοςΌμηρον, αγήραντον άτο-μα χόΰμου I παντός άλιρροθία, ξείνε, χέχευθε χόνις. Anti-pat. Thess. Anth. Pal. 7 , 409 Όβριμον αχαμάτου ΰτίχον αίνε-ΰυν 'Αντιμάχοιο, | άξιον αρχαίων οφρύος ημιθέων, | Πιερί-δων χαλχευτον έπ' άχμοαιν, ει τορόν ουας | έλλαχες, ει ζά-λο ίς τάν άγέλαατον όπα, | εί τάν άτριπτον χαί ανέμβατον ατραπόν άλλοις | μαίεαι. εί δ' ύμνων ΰχάπτρον Όμηρος έ χ ε ι , Ι χαί Ζεύς τοι χρέΰΰων Ενοαίχθονος· αλλ 'Ενοΰίχθων|
τοϋ μεν έ'φυ μείων, αθανάτων δ' ύπατος. | χαί ναετηρ Κολο-φώνος υπέζενχται μέν Όμήρω, | άγεΐται δ' άλλων πλάθεος